Α, ρε Δημητρώφ!
Ευτυχώς που υπάρχουν
και τα ελληνόψυχα στρατιωτάκια…
να βαράνε κανένα αλλοδαπό,
κανένα φρικιό…
να σπάει η αν(ο)ία μας σύντροφε.
Διότι το Κυπριακό απέθανε,
η δίκαια κοινωνία
χάθηκε στα η-μέηλ,
ο τόπος βαδίζει σταθερά,
–σχεδόν με ρυθμό εμβατηρίου –
προς τον συντηρητισμό...
και η επανάσταση
αποκοιμήθηκε
στα πρώτα καθίσματα,
μπροστά από τη σκηνή του φεστιβάλ…
Τα εμβατήρια αφυπνίζουν ή κοιμίζουν;
Εξαρτάται...
Προς τα που βαδίζουν οι στρατιές;
Προς εμάς, μακρυά από μας;
Τώρα που είπα φεστιβάλ…
τις προάλλες ήλθε συγγενής
από το εξωτερικό,
είχε καιρό να πατήσει πόδι
στη Νήσο των Αγίων,
περνούσαμε έξω
από το Φεστιβάλ της Νεολαίας,
από περιέργεια με ρώτησε
«τι παίζει;»
και όταν απάντησα
«Κατσιμιχαίοι, Βασίλης»
έκανε παύση 30 δευτερολέπτων,
σκοτείνιασε το βλέμμα του…
«Βρε γάιδαρε,
μην μου το ξανακάνεις αυτό,
νόμισα πως έπαθα αλτσχάιμερ,
αναρωτιόμουν αν έφυγα ποτές…»
Ακολούθησε ακατάπαυστο γελόκλαμα.
Requiem for a Rose: Προτάσεις Ψήφου.
5 years ago