Modèle de mode

.
(Malcolm No More)
.
Απ’ αφορμή μια συζήτηση στου
Ονειροπόλου
για το reality show «Next Top Model»
και σε συνάρτηση με το θάνατο του Malcolm McLaren.

Στο άλλο μου Ιστολόγιο (δες περιθώριο) είχα ένα σχόλιο–πρόσκληση. Στην αρχή το πήρα για spam και το έσβησα. Μετά θυμήθηκα ότι το όνομα Ονειροπόλος συνδέεται με ένα Ιστολόγιο και έτσι πέρασα από εκεί να δω τι παίζει.

Το θέμα–ερώτηση ήταν «…ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΨΗ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ REALITY NEXT TOP MODEL; »

Η απάντηση μου δεν είναι καμιά φιλοσοφική διατριβή. Είναι μια γρήγορη σύνοψη όσων απόψεων μου εκφράζω κατά καιρούς σχετικά με τέτοια θέματα (παράδειγμα, η σειρά «Η Αύρα του Νικητή» στο «Ηλίθιο Αγρινό»).

Με κάποιες διορθώσεις σε συντακτικά / ορθογραφικά και άλλα, ιδού:

«…

the Idiot Mouflon είπε...
No more protypa.
11 Απριλίου 2010 4:17 μ.μ.

the Idiot Mouflon είπε...
Και για να εξηγήσω.

Το "κακό" δεν γίνεται με τα "κακά πρότυπα", το κακό γίνεται με τα πρότυπα.

Αν πράγματι αγαπάς κάποιον τότε θέλεις να είναι και ελεύθερος/ελεύθερη. Μπορείς να εξηγάς, έτσι όπως τα καταλάβεις εσύ... πρέπει όμως μετά να αφήνεις το άτομο να επιλέγει.

Παράδειγμα συμπεριφοράς γίνεσαι βέβαια και χωρίς να το επιδιώκεις. Εκεί όμως είναι η αξία του να "εξηγάς".

Εγώ έκανα έτσι και έτσι, σε συνθήκες Α ή Β και το αποτέλεσμα όπως το αντιλαμβάνομαι είναι Δ ή Ε.

Δεδομένου πάντα ότι απευθύνεσαι σε κάποιον που μπορεί μετά να κρίνει μόνος του τι κρατά και τι πετάει.

Όταν όμως ενσυνείδητα συνδέεις το όποιο παράδειγμα συμπεριφοράς με την "επιτυχία", το "σωστό", το "καλό", κλπ..... ουσιαστικά βάζεις τα θεμέλια του μηχανισμού που μπορεί να παράξει και την μίμηση του "κακού".

Τούτο το κάμνεις διότι επεμβαίνεις στα γνωσιακά σχήματα που το άτομο συνδέει με τις έννοιες "επιθυμητό", "επιτυχία", κλπ.

Ο καθηγητής επιβραβεύει το μαθητή που λέει τη "σωστή απάντηση" (παπαγαλία). Ο μαθητής που νοιώθει "εκτός" δεν θα υιοθετήσει αυτή τη συμπεριφορά... θα υιοθετήσει όμως όποια συμπεριφορά θα του προσφέρει ίδια ικανοποίηση... επιζητώντας την επιβράβευση από τους γύρω του ως "ρέμπελος", "δυνατός", "σικκιμετζής", κλπ.

Ο γονιός παινεύει π.χ. τη Χαρούλα Αλεξίου λέγοντας πως "τότε υπήρχε καλή μουσική και καλλιτέχνες". Προβάλλει ως μόνα θετικά όσα προέρχονται από αυτή την εποχή ή σχολή. Έτσι θεμελιώνει την τάση που αργότερα το παιδί θα υιοθετήσει για να "λατρεύει" τους μετέπειτα -κατά τον γονιό -ασήμαντους και ατάλαντους.

Μαθαίνουν δηλαδή να ανταποκρίνονται σε πρότυπα, "καλά" και "κακά".

Με τα ΜΜΕ και ειδικά τα ΜΜΕ εικόνας... (ακόμη και με τις τέχνες όπως την υποκριτική) ...

...λόγω της εκ κατασκευής ανάγκης για τελειότητα…

… (ακόμη και ο "κακός" σε ένα φιλμ πρέπει να έχει το σωστό μέηκ-απ, τον κατάλληλο φωτισμό, τον σωστό λόγο, τους επιτηδευμένους τροπισμούς, κλπ. ... δλδ. ο Αίας ο Τελαμώνιος ή ο Οιδίποδας πρέπει να "ακούγονται σωστοί και να πετυχαίνουν την συν-πάθεια του θεατή" ακόμη και στη χειρότερη τους στιγμή [δεν θυμάμαι αν ήταν ο Νίτσε ή ο Καμύ που το έφερε ως παράδειγμα]) ...

... ενισχύουν την ανθρώπινη τάση να αποδέχεται γνωσιακά σχήματα ορισμού του θεμιτού /επιθυμητού και υιοθέτησης ανάλογων συμπεριφορών.

Τούτα δεν σημαίνουν ότι πρέπει να καταργηθούν οι Τέχνες, η εικόνα, τα ΜΜΕ.

Σημαίνουν όμως ότι θα έπρεπε να μεριμνούμε ούτως ώστε από νωρίς τα άτομα να έχουν επίγνωση αυτών των μηχανισμών, να μπορούν δηλαδή να ασκούν -όπως προανέφερα -την κρίση τους.

11 Απριλίου 2010 4:40 μ.μ.

…»

Ως επίλογος:

Oooiii Malcolm!

Tell me something mate,
we gave ‘em a shock, right,
we gave a good kick in the sack of the establishment,
right?

But then we ‘elped them realise
that they can practically sell
anything…

Right?

So tell me Malcolm…

Do we care?

***

Ας το έχουμε λοιπόν υπόψη μας όταν ΜΜΕτζήδες και Παιδεία μας φλομώνουν με τα κάθε είδους «πρότυπα» : Η Αλήθεια βρίσκεται στους Sex Pistols, γκέγκε;